M.B. Goffstein, Mijn ark van Noach

In 1978 schrijft en tekent Brooke Goffstein 'My Noah's Ark'. In '89 geeft Uitgeverij Lannoo het boekje in Nederlandse vertaling uit: Mijn Ark van Noach.

Ik ben een liefhebber van Goffsteins oeuvre sinds ik haar dankzij Willem Jan Otten's vertaling 'Een kunstenaar' op het spoor kwam. Hoewel haar boeken maar heel weinig woorden bevatten, wil ik ze toch boeken noemen. In een paar zinnen zegt ze misschien wel meer dan een ander in 1000 bladzijden.

Goffsteins ark is weer even fascinerend als haar verhaal over de kunstenaar. Ik doe een poging het werk te bespreken, al moet je haar werken gewoon lezen en herlezen.

Een oude vrouw van voorbij de 90 begint haar verhaal te vertellen: 'Toen ik een klein meisje was, negentig jaar geleden, maakte mijn vader een ark voor mij.'

Het verhaal is bekend: Noach moet een ark bouwen in opdracht van God en die ark redt Noach, zijn gezin en de dierenwereld. Indrukwekkende en wereldomvattende geschiedenis. Noachs Ark-geschiedenis gaat de hele Bijbelse geschiedenis mee: het biezenmandje van Mozes, de ark van het Verbond, de hoop voor het volk als de profeet Sefanja voorspelt dat een God zelf binnen hun muren, in hun schoot zal wonen, Maria die het Kindje Jezus draagt in haar schoot, de Ark van voor de wereld, Petrus gebruikt het Ark verhaal en zijn geschiedenis ook ….

Het is een geschiedenis-verhaal die ons gegeven wordt, tot redding, tot behoud in de zondvloed van de geschiedenis. En zo werkt het in Goffsteins boek. Haar vader geeft haar als kind een ark, deze timmert vader als een kleine Noach en met goddelijk bevel: ze hoort vader als een echte Noach timmerenen aan de speelgoed houten ark en ze hoort hem bulderen als teken dat haar Noach er met plezier aan werkte: ' Hij moet driehonderd el lang zijn' zijn stem bulderend als die van God.
Vader snijdt de heer en mevrouw Noach uit hout met wat dieren.
Ze speelt niet alleen met de Ark en haar bewoners, het Arkje en haar bewoners, het Noach verhaal is meer nog een Ark voor haar en haar man geworden. In een enkele zin maakt ze dat duidelijk als ze vertelt over de huwelijksdag: 
Toen ik trouwde,
plaagde mijn man me.

Maar ik weet nog hoe voorzichtig
hij de ark
naar mijn nieuwe huis droeg.

Het geloof, de bijbelverhalen zijn kinderspeelgoed waar we als volwassenen voorzichtig mee om moeten gaan, als een kind zou Jezus zeggen, heeft deze 90 jarige haar leven lang ontroert. Ze heeft met haar leven gewoond in de Ark die haar vader voor haar getimmerd had. En niet alleen zij is daar spelenderwijs en door vreugde en verdriet haar thuis geworden, ook zo zegt ze: Nu is iedereen weg, en de ark bergt de herinneringen aan hen.
Ze heeft het Noach verhaal doorgegeven aan haar kinderen en vertelt hoe grootvader achter een gesloten deur schreeuwde: Hij moet driehonderd el lang zijn!

Heel ontroerend zegt ze: Het grijze paardje leek bedroefd, en ik streelde het steeds met mijn vinger, tot op deze dag, zodat nu bijna alle verf eraf is., behalve de twee oogjes die dankbaar kijken.

Het verhaal is ook om voorzichtig te strelen en de naakte waarheid houd je over!

Jan-Willem en Jannet Scheurwater